~ Don't let the magic die, cause this is your final chance ~
ODC…After Homer 27/3-4/4 ΑΛΕΚΤΟΝ
ΣΗΜΕΡΑ...1 σκηνοθέτης (Έλλη Παπακωνσταντίνου), 1 μουσικός (Τηλέμαχος Μούσας) 1 ηθοποιός (Αγλαϊα Παππά) γύρω τους εσείς, πίνοντας υποχρεωτικά και τρώγοντας προαιρετικά όπως τα χρόνια τα παλιά διαλέγετε το επεισόδιο της Οδύσσειας που θέλετε να ακούσετε…
Το «Άλεκτον» με τη χορηγία του ΚοινωφελούςΙδρύματοςΑλέξανδροςΣ. Ωνάσης παρουσιάζειτη «διαβαλκανική» παράσταση «Του νεκρού αδελφού» σε ιδέα-διασκευή-σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, για 14 μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Κάππα, (Κυψέλης 2) από 26 Μαρτίου έως και 5 Απριλίου 2009.
Με ηθοποιούς από την Ελλάδα, τη Σερβία, την Αλβανία, τη Ρουμανία και την Βουλγαρία εργάζεται ο Σωτήρης Χατζάκης πραγματώνονταςμια ιδέα του για ένωση των κοινών στοιχείων του λαϊκού πολιτισμού των Βαλκανικών χωρών, πάνω στη γνωστή παραλογή «Του νεκρού αδελφού».
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλουςη διεθνής Ρουμάνα ηθοποιός MaiaMorgenstern, η κορυφαία τραγωδός της Αλβανίας MargaritaXhepa, η Μαρία Κατσιαδάκη, ο Νίκος Αρβανίτης, η KitieSelmaniDjecevic και δεκαμελής Ομάδα Λαϊκής Κοινότητας (χορός).
Ο Σωτήρης Χατζάκης, αναζητώντας τον τραγικό πυρήνα του λαϊκού πολιτισμού, για μια ακόμη φορά εργάζεται πάνω στις κοινές ρίζες και τις θαυμαστές συγγένειες των Βαλκανικών χωρών στηριγμένος στον κοινό μύθο που καταργεί τις διαφορές και αναδεικνύει τη δύναμη της πολιτιστικής και πολιτισμικής συνύπαρξης των λαών της Βαλκανικής χερσονήσου. Όπως, μάλιστα, σημειώνει ο σκηνοθέτης «η παραλογή Του νεκρού Αδελφού, έρχεται βαθιά μέσα από την εθνική μας ενδοχώρα. Οι ομηρικοί και οι τραγικοί μύθοι της κλασικής εποχής περνούν – μετά τη διάσπαση της τραγωδίας σε διαλογικά και ασματικά μέρη – στον τραγικό παντόμιμο, το ορχηστρικό, μιμητικό δράμα των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων για να τους παραλάβουν ορχηστές, τραγωδοί, ραψωδοί, και μουσικοί. Αυτοί θα τους διαδώσουν στους λαούς της βυζαντινής επικράτειας και έτσι παραφθαρμένοι από τη λαϊκή επεξεργασία, θα περάσουν στις τελετουργικές εκδηλώσεις του αγροτικού πληθυσμού. Μ` αυτό το κυτταρικό υλικό, ο ανώνυμος ποιητής θα πλάσει παραλογές, σε αντιστοιχία με τις παρακαταλογές (απαγγελίες θραυσμάτων τραγωδίας) της αρχαιότητας»
Ο Σωτήρης Χατζάκης στη θεατρική διασκευή «Του νεκρού αδελφού» χρησιμοποιεί διάσπαρτες ελληνικές παραλλαγές της παραλογής από την Αθήνα, την Κρήτη, τη Θράκη, τη Ρόδο, την Πάρο, τη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία, την Ηλεία, τον Όλυμπο και τη Βάρνα αλλά και τις βαλκανικές εκδοχές της παραλογής από τη Σερβία, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Εντάσσει, επίσης, αφηγήματα, μοιρολόγια, λαϊκά δρώμενα, χορούς από τη Γορτυνία, τη Μάνη, την Προποντίδα, την Κρήτη, την Ήπειρο, τη Σερβία, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Ακόμα, ακούγονται εδάφια από την Βίβλο, από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, από ποίημα του Λόρκα, από την Εκάβη του Ευριπίδη κ.α., πάντα ενταγμένα στον συγκεκριμένο μύθο.
Τέλος στην παράσταση θα ακούγονται εδάφια των βαλκανικών παραλογών καθώς και κατάρες, επικλήσεις, ανακαλήματα νεκρών, χορευτικά και θρηνητικά παραγγέλματα που μιλιούνται επί σκηνής στις γλώσσες και των πέντε χωρών.
Όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης:
«Αυτό το μεγάλο διαβαλκανικό θέαμα οργανώνεται σκηνικά με το ήθος του λαϊκού δρώμενου και με τον τρόπο της τραγωδίας. Η παραδείσια ολότητα και ο θρυμματισμός της, το στοιχείο του απόλυτου, η εκτροπή από το μέτρο και η ύβρις, η συμφορά,η περιπέτεια,η αναγνώριση καιμεταμόρφωση ως ένα είδος καθάρσεως συνθέτουν την αντιστοιχία «του νεκρού αδελφού» με την τραγωδία.»
Ο ρυθμός ορίζεται από το νταούλι και το σήμαντρο. Ακούγονται μινιμαλιστικές μουσικές από τονΠόντο, τη Θράκη, τη Σερβία, τη Βουλγαρία, την Πρεμετή, τη Φλώρινα και την Αλβανία, που πολλές από αυτές προέρχονται από σπάνιες ηχογραφήσεις. Ο χορός κινείται πάνω στις δωρικές φόρμες της θρηνητικής μας παράδοσης, ως ομάδα λαϊκής κοινότητας. Οι κεντρικοί ήρωες συντρίβονται στα χέρια της μοίρας και ο μίμος - ένα είδος ενδιάμεσου τελετάρχη, οδηγού- παρουσία υπερβατική, ενώνει τον επάνω με τον κάτω κόσμο.
Τα σκηνικά υπογράφει η Έρση Δρίνη και τα κοστούμια ο Γιάννης Μετζικώφ. Οι χορογραφίες είναι της Μαρίας Γκούτη και οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου.
Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη του Δημήτρη Χατζή από τους Γόνους της Λάρισας.
«Του Νεκρού Αδελφού»
Ιδέα-Διασκευή-Σκηνοθεσία:Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά:Έρση Δρίνη
Κοστούμια:Γιάννης Μετζικώφ
Χορογραφία:Μαρία Γκούτη
Φωτισμοί:Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη:Αλεξάνδρα Γεωργοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Φωτεινή Ιατρού
Για τη μουσική επιμέλεια εργάστηκε ο Σωτήρης Χατζάκης
Άλεκτον, 15/3/09, Παρουσίαση βιβλίου "Σημύδες" του Σωκράτη Ξένου, οργάνωση: Ποιείν, "Όταν έρχεται ο Ξένος" (Γ. Ρίτσος)
Το Ποιείν παρουσιάζει το βιβλίο του Σωκράτη Ξένου "Σημύδες", εκδ. Ενδυμίων στο "Αλεκτον", Σφακτηρίας 23 Κεραμεικός, τηλ. 2103422001, την Κυριακή 15 Μαρτίου, ώρα 13.00.
Θα μιλήσουν οι:
Ελένη Κονδύλη, ποιήτρια, καθηγήτρια Αραβικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Βασίλης Λαλιώτης, ποιητής, μεταφραστής και κριτικός λογοτεχνίας
"Μ' έναν Ιούλιο"
Δανεισμένα Δυο κουταλάκια καφέ Πικραμένα τσιγάρα Όλη νύχτα σχεδόν Σε περιέγραφα με αφόρητα χρώματα Σε διέγραφα Μ' όλες τις γραμμές που ξέρω Κι ύστερα Σε παρθένο χαρτί Με αίματα Με θυμούς περισσεύματα σ' έντυνα Με την τρέλα του τίποτα Ξανά Απ' τους ώμους αρχίζοντας Με τα κύματα των μεγάλων στιγμών Κι ένα βάθος στεριά ποταμούς Ώσπου σ' έκαμα γνήσια θάλασσα Με έναν Ιούλιο ν' ανάβεις του στήθους το φως Με μια μπόρα να διασχίζεις το λευκό μου πουκάμισο
(Schreber’s nervous illness) της Caryl Churchill 18 Μαρτίου έως 12 Απριλίου 2009 στο θέατρο “Άλεκτον ” Σφακτηρίας 23, Κεραμεικός, τηλ. 210 3422001, 3464638 Από Τετάρτη έως Κυριακή, στις 21:00
Ο Ντάνιελ Πολ Σρέμπερ (1842-1911), Πρόεδρος του Εφετείου και καθηγητής Νομικής στη Δρέσδη, για μια δεκαετία υπήρξε έγκλειστος σε ψυχιατρικά άσυλα με την αιτιολογία πως ήταν παράφρων. Εκεί συνέγραψε τα «Αξιομνημόνευτα της νευρασθένειάς μου», που εξέδωσε μετά την άρση της επιτήρησής του, το 1903. Το εκτενές αυτό βιβλίο με τις τόσο ακριβείς περιγραφές της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής του κατάστασης, περιήλθε στα χέρια του Σίγκμουντ Φρόϋντ, ο οποίος το χρησιμοποίησε σαν θεραπευτικό υλικό, προκειμένου να διαμορφώσει και να στηρίξει τη θεωρία του για την παράνοια, που παρουσίασε τον Ιανουάριο του 1911, λίγους μόνο μήνες πριν από το θάνατο του Σρέμπερ, χωρίς ποτέ να συναντηθεί μαζί του. Ο Σρέμπερ κατέγραψε σ’ αυτό «το έργο τέχνης της ψυχής του», κατά τον Φρόϋντ, ένα μεγαλειώδες παρανοϊκό σύστημα, ένα μεγαλομανιακό και καταδιωκτι-κό παραλήρημα με μυθολογικές, θεολογικές και επιστημονικές προεκτάσεις στη κα-τεύθυνση του προσδιορισμού του φύλλου. Μέσα από αυτή την κατά κάποιο τρόπο αυτοθεραπεία του, εκφράζει το τέλος του ρομαντισμού, μια μεταβατική περίοδο τρέλας και μελαγχολίας ανάμεσα στο 19ο και 20ο αιώνα, μια εποχή που σε πολλά θυμίζει τη δική μας. Παράλληλα συμπυκνώνει με τρομακτική ενάργεια, σχεδόν προφητικά, την επερχόμενη παραφροσύνη του ναζισμού στη χώρα του.
Στο πρόσωπο του Σρέμπερ συναντιούνται αριστοτεχνικά η ψυχανάλυση και η νευροβιολογία, η πολιτική και η θρησκεία, η τέχνη και η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Η «περίπτωση Σρέμπερ» αποτελεί ένα πρώτης τάξεως δραματικό υλικό για την Caryl Churchill που έγραψε το έργο αρχικά για το ραδιόφωνο του BBC, σε μια γλώσσα λιτά ποιητική σε επτά μέρη και αλλεπάλληλους μονολόγους. Η παράσταση, παραγωγή του Φεστιβάλ Νάξου (www.naxosfestival.gr) στο πλαίσιο του προγράμματός τέχνη και τρέλα, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας στις 3 και 4 Αυγούστου 2008 στον Πύργο Μπαζαίου και 1-16 Νοεμβρίου 2008 στο θέατρο ΑLTERA-PARS στην Αθήνα, με μεγάλη απήχηση στο κοινό και τους κριτι-κούς.
Μετάφραση, Αντώνη Γαλέος Σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία, Στέλιος Κρασανάκης Σκηνικά-κοστούμια, Νίκος Αλεξίου Ηχητικός σχεδιασμός, Σπύρος Αραβοσιτάς Πρόεδρος Σρέμπερ, ο Κώστας Ζαχαράκης Γιατρός Βέμπερ, ο Δημήτρης Τσιλιφώνης Στο ρόλο του δικαστή, ακούγεται ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Στο ρόλο των αχτίνων ακούγεται η Όλια Λαζαρίδου.
Η παράσταση αποδίδει στην τρέλα τη μεγαλοπρέπεια και το δράμα που της ανήκουν διερευνώντας τις σκηνικές αναπαραστάσεις της ψυχικής ασθένειας με σωματικούς κώδικες και βιωματικές πρακτικές πέρα από στερεότυπα, εγκαινιάζοντας μια νέα θεατρική γλώσσα έκπληξη «κοντά στο όνειρο και το γεγονός» κατά τον Antonin Artaud. Το σώμα γίνεται σημείο συνάντησης της δραματικής διαδικασίας με την κοινωνική κατάσταση, του δραματικού ρόλου με τον κοινωνικό ρόλο μέσα από τις τεχνικές και τη φόρμα του καμπαρέ, όπου ο μικρό-κοσμος του Σρέμπερ συναντιέται με τον μα-κρό-κοσμο του Ναζισμού
